پیاده در پیاده رو
بعضی وقتا پیاده روها خیلی دوست دلرم! شاید یکی از علتاش این باشه که تند راه رفتن رو روست دارم.ولی همیشه که نمیشه ویراژ داد! شایدم علتش اینه که از میون خیلی ها رد میشی بی آنکه کسی تورو بشناسه و یا بهت اعتنایی کنه!
در واقع میون جمعی ولی تنهایی.
تنهایی و تنها بودن رو دوست ندارم.....ولی خوب لازمه. عالمی داره که نمی خوای از دستش بدی.
ایجاست که درک میکنی با هم بودن به معنی با جمع بودن نیستش. میشه تنها ولی با هم بود!
باز مثله قدیما شاعریم گل کرده...آخه دلم شکسته! حالا که دارم اینا رو مینویسم یاد ترم اول و اولین جلسه افتادم..... من و ردیف آخر و یک کاغذ و خودکار و استادی که نمیشناختیمش و درسی که آن روز شروع نشد و شعری که واسه خودم نوشت!
بگذریم....
راستی تا حالا دلتون شکسته؟؟!
دلم شکسته... دل شکستگی عالمیه.یادم میندازه که دلی هم دارم.......بعدش با خود خودم خلوت میکنم.غریبه ای نیستش حتی یک دوست صمیمی!!!
دل شکستن رو دوست ندارم ... ولی دل شکستمو خیلی دوست دارم چون باعث میشه یادم بیاد کی بودم و چی هستم! چو باعث میشه وصله های ناپاک روزگار از دل بریزه بیرون و از نو لباس خودی قامت روح بپوشه...
ولی خوب جای وصله ها بافی خواهد ماند مگه اینکه خدا خودش بازهم......

به قول حاج آقا مصلح ( استاد اخلاق و امام جماعت و نماینده مقام معظم رهبری در دانشگاه بودن) که کلاسش واسمون زنگ تفریح بودش:

1- Open the mind and close the door!
2- وقتی از قطار پیاده شدی ، بطرفش سنگ ننداز
3- ............ نقطه سر خط
.ولی اونایی که نوشتیم هنوز بالای همین سطر